"Oudes handschrift is grof en naiëf (...) niet altijd ontstijgen de panelen het niveau van een enthousiaste zondagschilder (...). Ontroerend is de man in het café. Levensgroot zit hij aan een tafel, een vol glas bier voor zijn neus, zijn lijf en leden verpakt in zijn zondagse kostuum. Niets lijkt zijn geluk in de weg te staan (...). De schone serveerster is er voor hem alleen. Maar zijn peinzende blik en haar starre pose getuigen van een diepgewortelde en onoplosbare tristesse."